TUYUĞ

Bir dörtlükten meydana gelen bir nazım şeklidir.

Ru­baiye benzer.

Kafiyeleniş şekli de onun gibi aaxa şek­lindedir.

Aruz vezninin yalnız fâ’ilâtün/fâ’ilâtün/fâ’ilün kalıbı ile yazılır.

Tuyuğ sadece Türklerin kullandığı bir nazım şeklidir.

Halk edebiyatındaki maninin karşılığı olarak klâsik şiire geçmesinden meydana geldiği söylenebilir.

Mânide olduğu gibi tuyuğlarda da genellikle cinaslı kafiye kullanılır.

Şairler, bu nazım şekli ile rubaîlerde olduğu gibi dünya görüşlerini, dinî tasavvufî düşüncelerini dile ge­tirmişlerdir. Konu sınırlaması yoktur.

Edebiyatımızda Kadı Burhaneddin, tuyuğ şairi olarak isim yapmıştır.

Dost cismim mülküne sultan yeter

Buyruğu ânın bana ferman yeter

Can dahi ten mülküne hükmetmesin

Çün bir iklime hemân bir hân yeter

                                           Atayî

Gönlüm oldu, aşkınun âvâresi

Gamzenün gitmez gönülden yâresi

Derdüme çok istedüm dermân velî

Yoğ imiş la’linden özge çâresi

                                           Atayî