12. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Cevapları Melis Yayınları Sayfa 51

Eski, yıkık, taş örme duvarın önüne gelince durup oyalanırlardı. O zaman yüzlerini yakından görürdüm. Yüzlerinde gümüşlü bir aydınlık… Kadın otuz beşinde var yoktu. Adamsa kırkında olmalıydı. Geçmişin yıkık duvarına oturup veya yaslanıp dinlenirler, sonra yaz bahçelerine, ıssız yeşil tepelerin eteklerine doğru alır başlarını giderlerdi. Ben küçük penceremden, tâ ilerde birer beyaz leke hâline gelip belirsizleştikleri âna kadar onlara bakardım.
Yaz evlerinin balkonlarında, orta yerdeki geniş meydanda, sucuların, çöp kamyonlarının, üst baş satıcılarının arasında dolananlar; kumlara, kızgın güneşin altına uzanıp ölüye benzer kıpırtısız görünüşleri içinde öylecene yatanlar; oyun parklarında oynayan çocuklar; durmadan bir şeyler yiyen ve evlerin dışındaki hayatı bir fanusu hırsla çeviren falcılar gibi görmeye, anlamaya can atan ihtiyarlar; (…) şöyle bir durup kadınla adama bakarlardı.
Sanki nesli tükenmiş kuşlardan bir çiftinin dönüşünü görmüş gibi olurlardı.
“İşte o adamla kadın… Yine geldiler…”
Kendilerine benzemeyen bu iki insanın aykırı dünyalarına pek yaklaşmadan ve yaklaşmayı da istemeksizin tekrar (…), renkli, çok resimli gazetelerine, patlıcan biber pazarlığına, günlük dedikodularına, gürültülü şarkılarına dalarlardı. Kumlukta yatan kara gözlüklü ölüler de… Tekrar kahverengi, bakır dünyalarına gömülürlerdi.
Kadın düz ayakkabılar veya sandaletler giyerdi. Beline de bazen güneşin şavkının vurduğu gümüş bir kemer takardı. Bol etekliklerinin cebinden kimi zaman gümüş mahfazalı bir ayna çıkarıp yüzüne, yaz esintileriyle dağılmış saçlarına bir göz atardı. Taranması güç, dalgalı, başak rengi saçlar bir bakarım yüzünün bir tarafını örtmüş. Sonra yine yaz esintileriyle açılan aralanan yüzünü görürdüm. Belki biraz solgun, hatta o kalabalık saçları taşımaktan yorulmuş… Onda yaz demetlerinin dağınık, bakıldıkça anlaşılan güzelliğini bulurdum.
(…)
Adamın yüzü bana yabancı değildi. Daha doğrusu ben onu Renoir’nın (Renuar) resimlerinde görmüştüm. Yazlık bej veya beyaz şeyler var üzerinde… Yüzü gölgeli… Gözlerine böğürtlen karası di- yesim geliyor. Kadının öyle değil. Onun gözleri su yeşili. Sonra armutların oraya doğru yürüyorlardı. Armutların orada birdenbire gübre kokusu ve karanlık bir ahır penceresi beliriyordu. Yaşlı bir karı koca sandıklara doldurdukları armutları satıyorlardı. Bazen onlara da ikram ederlerdi. “Hele bak şu armudun tadına. Bu ne akça armut, ne Mustabey… Bu başka…”
Ve onlar gülüyorlardı. Yol kenarında bir böcek sevinçle el çırpıyordu. Muzip, neşeli bir böcekti bu. Böcek belki eğilip bir arkadaşına “Bak yine onlar..” diyordu.
Yaz evlerinin birbirine benzeyen insanları, onlara için için kızıyorlardı. Onlarsa bu öfkenin ortasında, içlerindeki gülü kurutmadan, dikene döndürmeden yaşamak zorundaydılar.
Bir keresinde küçük penceremden işitmiştim: Kadın karşı tepenin eteğini göstererek “Orda bir evimiz olsa…” demişti. Bir ev ve hemen ardında iri gövdeli meşeleri, kestaneleri, toprağı örten eğreltileriyle yükselen tepe… Adam, “Biraz ürkütücü değil mi? Yani korkmaz mısın?” diye sormuştu. “Yoo. Neden korkayım? Ağaçlardan, karanlıktan, hayvandan, böcekten korkmam ben…” Adam gülerek “Ya neden korkarsın?” diye sormuştu. Öbürü cevap vermemişti. Ben bunları, küçük penceremin dibinde konuştukları sırada işitmiştim. Orada bir evleri olsun istiyorlardı. Bomboştu oralar. Meşe palamutları pıtır pıtır düşer, gölgelerde kızıl, kahve mantarlar biterdi. Tabii zehirliydi bunlar ama görünüşte güzeldi. Kısacası yaz evlerinin gürültülerinden uzak bir yer.

Cevap: Bu sayfada soru bulunmamaktadır.

12. Sınıf Melis Yayınları Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Sayfa 51 ile ilgili aşağıda bulunan emojileri kullanarak duygularınızı belirtebilir aynı zamanda sosyal medyada paylaşarak bizlere katkıda bulunabilirsiniz.