“12. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Cevapları Sayfa 185 Melis Yayınları” ulaşabilmek ve dersinizi kolayca yapabilmek için aşağıdaki yayınımızı mutlaka inceleyiniz.

12. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Cevapları Melis Yayınları Sayfa 185

Vaktiyle zorlukla inip çıktıkları, kenarda bekleyip o kadar güçlükle karşı kıyıya seslendikleri o kumlu kayalar, son kemerlerin derinliklerinde kalmıştı. Şimdi bütün bu zor geçitler, azgın sularla birlikte sihirli bir el değmiş gibi aşılıveriyordu. Bütün bu engellerin üstünde kanatlanmış gibi, doğrudan doğruya bir kıyıdan öbürüne geçiliyordu… Bunun için de at nallarının altında sanki incecik bir taştan yapılmış gibi öten, bir dağ kadar dayanıklı, sert, uzun ve geniş köprüyü baştan başa geçmek yeterdi.
Kulübeler, tahta değirmenler ve gerektiği zaman yolcuların geceyi geçirdikleri barakalar da ortadan kalkmıştı. Onların yerinde şimdi her gün yolcusu çoğalan sağlam ve rahat bir kervansaray yükseliyordu. Hana, düzgün çizgili bir kapıdan giriliyordu. Kapının her iki yanında parmaklıklı iki büyük pencere vardı. Parmaklıklar demirden değil, tek parça kireçli bir taştan yontulmuştu. Bir dikdörtgen biçimindeki kocaman avlusunda eşyaları ve malları koymak için bol bol yer vardı. Çevresinde otuz altı odanın kapısı sıralanıyordu. Ahırlar arkaya, tepenin üstüne yapılmıştı. Onlar da saltanat haraları gibi taştan yapılmıştı. Edirne’den Saraybosna’ya kadar bu hanın bir benzeri yoktu. Her yolcu, bir gece kalmak şartıyla, hayvanları, hizmetkârlarıyla bedava yiyip içerek burada kalabiliyordu.
Bütün bunlar da köprü gibi Mehmet Paşa’nın vakıfları arasındaydı.
Altmış yıl kadar önce o, bu dağların ardında, yükseklerdeki Sokoloviç köyünde doğmuştu. Çocukluğunda başka Sırp çocuklarıyla birlikte (…) İstanbul’a götürülmüştü. Kervansarayın masrafı, Mehmet Paşa’nın mal-mülk yatırarak kurduğu vakıftan sağlanıyordu. Bunlar Macaristan’ın son fethedilen yerlerinden alınan ganimetlerdi.
Köprünün ve kervansarayın yapılmasıyla görüldüğü gibi birçok zorluklar ve acılar ortadan kalmış oldu. Sadrazam’ın, çocukluğunda, Vişegrad’ın salından hatıra kalan o anlaşılmaz acının da artık dinmesi gerekti. Ama bu acıyı duymadan ve yaptırdığı vakfiyenin verdiği huzur içinde uzun zaman yaşamak ona nasip olmayacakmış. Kervansaray yeni yeni işlemeye başlamıştı ki, Mehmet Paşa, o göğsünü ikiye bölen sancıyı, son bir defa daha duydu.
(…)
Ama Drina üstündeki iki güzel eseri yaşıyor, kasaba ve civarının gerek ticareti, gerek ulaşımı üstünde büyük bir etki yapıyordu… Bu etki, yaşayanlara, ölülere, düşenlere, yükselenlere hiç aldırış etmeden sürüp gidiyordu. Kasaba, dağlardan, ırmağın kenarına doğru inmeye başladı. Genişledi, büyüdü ve taş köprü ile taş han adını verdikleri kervansarayın çevresinde toplandı.
Köprü, Kapiya’sıyla ve çevresinde kasabasıyla böyle gelişti. Bundan sonraki üç yüz yıl içinde köprünün, kasabanın büyümesinde ve halkın yaşamı üzerinde oynadığı rol, yukarıda söylediğimiz biçimde kaldı. Anlamını ve varlığını, dayanıklılığına borçluydu. Kasabada bıraktığı ışıklı iz hiç değişmedi. Dağların gökyüzüne çizdiği profilin hiç değişmeyeceği gibi. Ay durmadan büyüyüp küçüldükçe, kuşaklar birbirini kovaladıkça o, kemerlerinin altından akan su gibi değişmeden kalıyordu. Elbette o da zamanla eskidi ama yalnız insan ömründen değil kuşakların akıp gidişinden daha geniş bir zaman ölçüsünde. Bu yüzden eskiliği, gözle görülemiyor ve yaşamı ölümlü olmakla birlikte ölümsüzlüğe benziyordu. Çünkü sonunu hiç kimse göremiyordu.
(…)
İvo ANDRİÇ, Drina Köprüsü, çev.: H. EDİZ, N. MÜSTAKİMOĞLU
(Özetlenerek kısaltılmıştır.)

• Cevap: Bu sayfada soru bulunmamaktadır. 

12. Sınıf Melis Yayınları Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Sayfa 185 ile ilgili aşağıda bulunan emojileri kullanarak duygularınızı belirtebilir aynı zamanda sosyal medyada paylaşarak bizlere katkıda bulunabilirsiniz.