“11. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Cevapları Sayfa 192 Gizem Yayınları” ulaşabilmek ve dersinizi kolayca yapabilmek için aşağıdaki yayınımızı mutlaka inceleyiniz.

11. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Cevapları Gizem Yayınları Sayfa 192

Bu kış, Noel ve yılbaşı balolarına, Ankara’da her seneden daha zevkli bir hazırlanış vardı. Çünkü, bu eğlenceler, henüz açılmış olan Ankara Palas’ın büyük hail ve salonlarında yapılacaktı. Buranın bin kişiden fazla davetli alabileceği söyleniyordu. Onun için, birçok ailelerin daha iki ay evvelinden İstanbul terzilerine taşındıkları görülmeye başladı.
(…)
Bütün yeni evlerin kırmızı çatıları altında, bir zarafet yarışıdır gidiyordu. Her aile kendi penceresinden komşusunun, o gecelere nasıl bir sürpriz hazırladığını keşfe çalışıyordu. Dedikodular, münakaşalar, bazen bir familya ferdlerini birbirine düşürecek kadar hâd bir şekil alıyordu. Hele karılarının bütün arzularını yerine getiremeyen kocalar dünyanın en bedbaht insanlarıydı. Bunlar, Allahtan ya bir zelzele, ya bir tufan beklemekte idiler, ta ki, o gece eğlencelerine yetişilmesin de ortada mesele kalmasın diye.
Lâkin, ne tufan oldu, ne zelzele… Bütün şenliği, cümbüşü; bütün çalgıları, dansları, şarkıları ve bütün külfetleriyle o geceler geldi, çattı.
Saat, ondan itibaren Ankara Palas’ın önü heyecanlı bir canlılıkla harekete gelmeye başladı. Polislerin beyaz eldivenli elleri, kuru soğuğa rağmen, kimbilirdaha ne vakitten beri otelin kapısında birikmiş olan meraklı halk kümelerini zorlukla açabiliyordu. İçleri birer mağaza camekânı gibi aydınlatılmış hususî arabalar ve şık kira otomobilleri, buraya, şehrin dört bir köşesinden, durmaksızın insan taşıyordu. Bu insanlar, arabaları, tam yaya kaldırımının önüne yanaşınca, bir iki dakika süren bir tereddütten sonra ayaklarını basamaklara uzatıyorlar, ağır ağır yere inerek, Ankara Palas’ın mermer merdivenlerine doğru ilerliyorlar ve kâh çifter, kâh üçer dörder, kadınlı erkekli gruplar halinde bir müddet dış vestibülün ortasında birikiyorlardı.
Bunları, ağırlaştırılmış birer sinema şeridi gibi seyre dalan yerliden ve köylüden mürekkep sokak kalabalığı için, hiç şüphesiz balo denilen şey burada başlıyor ve burada bitiyordu. Çünkü, bu kalabalık, otomobillerden inip, merdivenlerden çıkan bu insanların içeriye girdikten sonra vestiyere yanaşıp palto ve şapkalarını nasıl bıraktıklarını ve oradan dans salonuna nasıl girdiklerini, artık, göremiyordu. Bundan ötesi, artık, faraziye ve muhayyelenin işi oluyordu.
Nitekim, bir köylü donu üstünde bir redingot eskisi giymiş ve bunun üstüne bir kuşak bağlamış acayip kıyafetli bir adam, yanındakine diyor ki:
“Sen, sanki, buradan bir şey gördün mü sanıyorsun? He, he, he… Aklına şaşayım.”
Öbürü, siperi arkaya çevirmiş kasketinin üstüne bir sarık geçirilmiş başını iki yana sallayarak cevap veriyordu:
“İçeride, ne yaparlar bilirim emme, söylemem” diyor ve iki sıra bembayaz dişlerini gösteren bir gülümsemeyle sırıtıyordu. Redingotlu adam, dirseğiyle kasketlinin böğrüne vurdu:
“Deyiver, be… Ne biliyon, daha deyiver…”
“Deyemem…”
Bunlar böyle bağdaşırken bir üçüncü söze karıştı. Bu tıknaz, babacan bir tipti.
“Ne var bunu bilmiyecek be? İşte, ben deyivereyim: İçerde tango var” dedi.
“Tango mu? Ne dedin, tango mu? He, he, he…”
“Tango da kim oluyor ki?”
Tıknaz adam, bunu bir türlü anlatamıyordu. Çünkü, onun için tango kelimesinin ifade ettiği mâna gayet müphem ve müphem olduğu kadar genişti. Bu, belki, bir âyinin, belki bir yemeğin, belki de bir çalgının adı idi. Belki de bir insanın adı olabilirdi. İşin içinden çıkamayacağını anlayınca o da sırıtmaya başladı.

• Cevap: Bu sayfada soru bulunmamaktadır. 

11. Sınıf Gizem Yayınları Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Sayfa 192 ile ilgili aşağıda bulunan emojileri kullanarak duygularınızı belirtebilir aynı zamanda sosyal medyada paylaşarak bizlere katkıda bulunabilirsiniz.